เมื่อใครต่อใครเลือกที่จะให้คุณค่ากับคนที่ออกมาทำกิจกรรม 'จิตอาสา' จนล้นเกิน และเรียกร้องไปยังผู้คนวงกว้าง แง่หนึ่งมันได้สร้างปรากฏการณ์ลงแขก 'ทำดีร่วมกัน' มากขึ้นกว่าเดิมอย่างก้าวกระโดด เชื่อม 'ปัญหา' และ 'ผู้ที่เป็นส่วนหนึ่งของปัญหา' ให้มาใกล้ชิดกันมากขึ้น จนคล้ายโลกใบนี้ได้น่าอยู่ขึ้นอย่างทันทีทันใด
แต่ในขณะที่สังคมกำลังเรียกหา 'คนทำดี' อยู่นั้น เราอาจพบว่าการใช้เวลาสั้นๆ ในการขึ้นรูปบางสิ่งบางอย่างเพื่อผู้อื่น เพื่อสังคม หรือเพื่อธรรมชาติ มันอาจไม่ใช่การลดปัญหาที่มีเลย มิหนำซ้ำหลังฉากจบอันงดงามของหลายกิจกรรม มันกลับยิ่งเพิ่มปัญหาให้กับคนเล็กคนน้อยต้องจำยอมอยู่ และคอยตามล้างตามเช็ดอีกมากมาย
หากจะอยู่ร่วมกันในสังคมอย่างปกติสุข แน่นอนว่าการมีคน 'ทำดี' ย่อมเป็นสิ่งที่น่าชื่นชมกว่าคน 'ทำไม่ดี' แต่ถึงที่สุดแล้ว สิ่งดีงามกลับไม่เคยมีความเป็นสากลอย่างกว้างขวาง อัตลักษณ์ดีงามที่เกือบทั้งสิ้นล้วนเป็นของใครของมันอีกเช่นกัน
ข้อเท็จจริงสำคัญเลยก็คือ แม้บางครั้ง 'การทำดี' และ 'คนทำดี' จะเป็นสิ่งเดียวกัน แต่หากไม่หน้ามืดตามัวจนเกินไป เราจะพบว่าในหลายๆ ครั้งมันเป็นคนละเรื่องกันอย่างมาก
เราแทบไม่เคยเห็น 'การทำดี' ของคนบางกลุ่มในสังคม ทั้งๆ ที่เขาอาจมุ่งมั่นรักษาผืนป่าไว้อย่างกล้าหาญ ใช้ชีวิตแบบพออยู่พอกินโดยตระหนักว่านั่นคือการเก็บออมไว้ให้ลูกหลาน หรือแม้แต่ลุงป้าที่ตักอาหารให้เด็กน้อยพูนจานในราคาเท่าเดิม
ขณะที่คนอีกกลุ่มกลับได้รับการชื่นชมซ้ำแล้วซ้ำอีก ถูกเชิดชูพฤติกรรมราวกับเป็นแกนนำในการลดทอนปัญหา ทั้งที่ในสถานการณ์หลังฉาก เขาอาจหยิบจับอะไรนิดหน่อย และเพียงยืนยิ้มถ่ายรูปหล่อๆ สวยๆ เท่านั้น
สวัสดี สยามเมืองยิ้ม
(บันทึกความคิดไว้ในเฟซบุ๊กเมื่อ 21 ธันวาคม 2554)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น