เมื่อฉันพบเจอกับพฤติกรรมที่ไม่คุ้นเคยของผู้คนเป็นครั้งแรกๆ บ่อยครั้งมันได้สร้างความแปลกใจให้ฉันต้องบอกกับตัวเองว่า "นี่มันไม่ใช่เรื่องปกติแล้ว"
นานวันไป คำบอกกล่าวจากคนใกล้ตัว และการเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้ฉันค่อยๆ เรียนรู้ว่าหลายต่อหลายเรื่องมันเป็น "เรื่องปกติ" ในสังคมมาตลอด ฉันเองที่บ้าไปมีปัญหากับเรื่องบางเรื่อง ฉันสะสมความเข้าใจนั้นเรื่อยมา กระทั่งเริ่มมองเห็นสิ่งรอบตัวกลายเป็นเรื่องปกติมากขึ้น
มาสายเป็นประจำ
(ก็ทุกครั้งที่สาย มันมีเหตุสุดวิสัยจริงๆ นี่หน่า ใครบ้างจะอยากให้รถติดนานๆ ใครบ้างจะอยากติดธุระด่วน)
อยู่บนรถเมล์คันเดียวกัน เด็กวัยรุ่น-วัยผู้ใหญ่ที่มีเรี่ยวแรงดี เลือกที่จะนั่งนิ่งและเมินหน้าออกนอกหน้าต่าง และไม่ใยดีผู้สูงวัยที่ยืนตัวสั่นเทา หรือหญิงสาวตั้งครรภ์
(บางครั้งการพยายามกะเกณฑ์ให้ผู้คนทำในสิ่งที่ "ควรทำ" ตามนิยามของเราเอง มันก็คงไม่ถูกต้องเท่าไรนัก ทุกคนมีสิทธิในการไม่ต้องลุกให้ใครสักคนนั่ง เขาไม่ได้ทำร้ายใครสักหน่อย)
พ่อค้า-แม่ค้าโกงตาชั่ง ผลิตภัณฑ์ที่มีหีบห่อสวยงามไม่ได้เป็นตามการโฆษณา
(นิดๆ หน่อยๆ ก็ไม่เห็นเป็นอะไร เงินแค่ไม่กี่บาทไม่คุ้มเลยกับการเอาตัวเองไปฟาดฟันเพื่อรักษาสิทธิน่ะ)
คนส่วนใหญ่เลือกอาชีพที่พุ่งเป้าไปที่เงินตรา และไม่ได้ใส่ใจอะไรเลยนอกจากเป้าหมายนั้น
(ก็เงินมันถูกออกแบบมาให้หา ให้มี ให้ใช้ วิถีชีวิตมันดำเนินไปผ่านการใช้เงินทั้งนั้น เราตั้งใจทำงานเต็มที่ แล้วก็ได้เงินมาตามที่ตกลงกัน ก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรนี่หว่า)
ชนชั้นกลางในกรุงเทพฯ หลายคนเลือกที่จะมองคนเนื้อตัวมอมแมมข้างทางด้วยสายตาแปลกแยก
(ก็วิถีชีวิตที่เป็นอยู่ไม่ได้เอื้อให้เห็นสิ่งรอบตัวอย่างรอบด้าน พวกเขาจึงไม่ได้มองเห็นว่าคนเหล่านั้นก็ไม่ได้ต่างอะไรกับตัวเอง การแต่งกายและท่าทีที่แปลกต่าง ก็เลยต้องระแวดระวังกันหน่อย)
และอื่นๆ อีกมากมาย
ฉันจินตนาการเล่นๆ ว่า หากฉันบ่มเพาะสายตาที่มองปรากฏการณ์รอบกายว่าเป็นเรื่องปกติมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันคงต้องเห็นเรื่อง "ผิดปกติ" กลายเป็นเรื่อง "ปกติ" ไปในที่สุด
สิ่งที่ฉันกลัวมากก็คือ ฉันจะค่อยๆ กระทำสิ่งผิดปกติเหล่านั้น และสถาปนาความเหมาะควรให้กับตัวเอง ไม่อยากจินตนาการต่ออีกเลยว่า สังคมจะวุ่นวายขนาดไหนถ้ามีคนอยากฉันในวันนั้นอยู่ทุกตรอกซอกซอย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น