เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป

อะไรๆ ก็เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปทั้งนั้นแหละ

จะคนหรือสิ่งมีชีวิตประเภทใดๆ สุดท้ายก็ต้องแยกย้ายจากกัน

ฉันว่าการ 'เกิดขึ้น' ของสิ่งมีชีวิตล้วนเป็นการเกิดขึ้นของผู้ที่ถูกเลือกทั้งนั้น เจ้าตัวอาจหาได้ปรารถนาที่จะมีชีวิต หรือบางทีก็อาจไม่สามารถหยั่งรู้ความต้องการของตนได้มาก่อน แต่ในนามความรักของ 'ผู้มาก่อน' ที่แวดล้อมอยู่ พวกเขาได้เห็นดีเห็นงาม และคิดว่าได้เลือกสรรสิ่งที่ดีที่สุดให้สำหรับ 'ผู้มาเยือน' มันเกิดขึ้นต่อเนื่องมาเรื่อยๆ และได้กลายเป็นเรื่องธรรมาสามัญมาเนิ่นนาน

ใช่ สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับผู้มาก่อน ก็อาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับผู้มาเยือน

แต่บางทีก็อาจจะไม่

ทันทีที่เริ่มต้นชีวิต ความหมายของการ 'ตั้งอยู่' ก็เริ่มต้นไปพร้อมๆ กัน ดำเนินไปทีละสิ่งทีละอย่าง จนกระทั่งถึงวาระของการ 'ดับไป' จากโลกใบนี้ และจางหายไปจากความทรงจำของผู้คน

เมื่อฉันไม่ได้เป็นผู้เลือกการ 'เกิดขึ้น' มาบนโลกใบนี้ การเบลอๆ งงๆ ในการใช้ชีวิตท่ามกลางผู้คนและสิ่งต่างๆ ที่ซับซ้อนและสับสน ทำให้การ 'ตั้งอยู่' ของฉันเกิดคำถามที่ใครๆ ก็ถามตัวเองมานักต่อนักแล้วว่า 'ฉันเกิดมาทำไม' จนแล้วจนรอด แต่ละวันของฉันก็ดำเนินไปอย่างทุลักทุเล ฉันไม่เคยได้คำตอบที่ชัดแจ้งจนหายสงสัย อาจมีบ้างที่คล้ายจะเข้าใจ แต่สุดท้ายคำถามก็ยังคงอยู่ และหนักหนากว่าแต่ก่อน

กระทั่งฉันสนใจในการ 'ดับไป' ก่อนวาระผุสลายของร่างกาย

โง่เง่าสิ้นคิดสิ้นดีบ้างล่ะ บาปกรรมบ้างล่ะ ไม่เห็นคุณค่าอันประเสริฐสุดในฐานะมนุษย์คนหนึ่งบ้างล่ะ สูตรสำเร็จของผู้หยิบคว้า คุณค่าในการใช้ชีวิตไว้ได้ ก่นด่าใส่หน้า 'คนฆ่าตัวตาย' ไว้สารพัด และแน่นอน มันย่อมกระทบถึงคนรอบข้างของผู้จากไป

ฉันเชื่อ และเชื่อมาตลอดว่าหากใครสักคนเลือกที่จะยุติบทบาทของตัวเองก่อนกาล เขาย่อมมีสิทธิกระทำได้อย่างเต็มเปี่ยม ฉันกำลังพูดถึงสิทธิในการหยุดลมหายใจของตนเอง สิทธิที่อยู่นอกเหนือคำต่อว่า ประนาม ด่าทอของผู้ที่ยังรักตัวกลัวตาย คนเราเชื่อไม่เหมือนกัน หากคุณเชื่อในคุณค่าของการดำรงอยู่ คุณก็ควรเคารพสิ่งที่อีกคนกระทำในสิ่งที่คุณไม่เห็นด้วยเอามากๆ

ลองนึกดูอีกทีว่าตัวเราเป็นของเราหรือเปล่า ฉันว่าก็อาจไม่ใช่เสียทีเดียว

อย่างน้อยๆ คนที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่แรกเริ่มกระทั่งปัจจุบัน ก็สมควรได้รับรู้ความคิดความเห็นที่ชี้ชะตาความรู้สึกร่วมกันเสียก่อน เขาควรได้รับรู้ความแตกต่าง และเราเองก็ควรเคารพคนที่เชื่อมต่อสายสัมพันธ์มาทั้งชีวิต

แต่ฉันเองก็ไม่เพลิดเพลินนักกับสูตรสำเร็จว่าชีวิตที่ดี คือ ชีวิตที่อยู่ต่อไป การแจ้งเตือนเป็นเรื่องเป็นราวจึงยังไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ทางออกเฉพาะหน้าสำหรับภาวะ 'เบื่อโลก' และ 'เบื่อตัวเอง' ของฉันก็คือ การกระเสือนกระสนหาแง่งามให้ได้ในสถานการณ์ฉุกเฉินที่เข้ามาทุกๆ วัน

ก็ทำได้ในหลายครั้ง บางครั้งก็ได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่แก่นแกนความคิด ความรู้สึก ความเชื่อที่มีต่อตัวเอง ต่อโลกใบนี้ ก็ยังตีบตัน มืดบอด และอ่อนล้ามากขึ้นทุกๆ วัน

ยังไงๆ คนเราก็ต้องเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปกันทุกผู้คน ฉันรู้และฉันเข้าใจมันดี

ระหว่างนี้ ฉันหวังว่าฉันจะประคับประคองภาวะยากลำบากนี้ให้ได้มากขึ้น อาจไม่ต้องถึงกับดีเลิศ แต่ฉันจะพยายามกระทำให้คนรอบข้าง ทั้งคนในครอบครัวทางสายเลือด ทั้งคนที่ผูกพันกันทางความรู้สึกนึกคิด ให้กระทบกระทั่งกันน้อยที่สุด

ทั้งๆ ที่ฉันเองยังค้นหาความหมายของการมีชีวิตอยู่ต่อไม่เจอเป็นชิ้นเป็นอันเลยก็ตาม