แสงแรกแทรกตัวมายังบรรยากาศโดยรอบ
ฉันขยับเนื้อตัวเปิดรับความรู้สึกของเวลาเช้า
ภาระที่คั่งค้างร้องเตือนให้ลุกขึ้นมารับผิดชอบหน้าที่
ฉันปลุกสติรับรู้ให้เตรียมตัวออกไปยังรับผิดชอบการงาน
ให้ตายเถอะ การเกิดมาเป็นมนุษย์ สิ่งมีชีวิตที่ว่าประเสริฐสุด
ต้องมีชีวิตแต่ละวันไปแบบแข็งใจ ฝืนทน และพยายามมากเพียงนี้เลย ?
หากปักธงว่าการมีชีวิตอยู่ต่อคือสิ่งที่ควรทำ
ฉันเชื่อเหลือเกินว่าต้องสนุก ต้องมีความหมาย
หรือง่ายๆ ก็ต้องตื่นมาแล้วรู้สึกพึงพอใจที่จะทำ
สำหรับบางคน เวลาเช้าอาจน่าสนใจ น่าหลงใหล
แต่สำหรับฉันในวันนี้ การตื่นขึ้นมาช่างเป็นช่วงเวลาแห่งความทรมาน
ต้องออกจากบ้านไปเจอในสิ่งที่ไม่มีความรู้สึกร่วม
ไปกระทำในสิ่งที่ขาดๆ เกินๆ ในความเชื่อ
แต่ก็ยังต้องทำ
ทำไปเรื่อยๆ
อาจเพราะ 'มนุษย์' แท้จริงหาได้ประเสริฐสุด
หรืออาจเพราะ 'ฉัน' เองยังไม่เห็นความยิ่งใหญ่นั้น
ฉันไม่แน่ใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น