ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ควรทำคืออะไร
ผมรู้ ผมเข้าใจ
อาจจะไม่รู้ทั้งหมดครบถ้วน แต่ความเป็นเหตุเป็นผลในหัวของผม ก็มีปริมาณมากเพียงพอแน่ๆ สำหรับการจัดการความสัมพันธ์กับสิ่งต่างๆ ที่อยู่รอบตัว ตั้งแต่ต้นไม้-ใบหญ้า สิงสาราสัตว์ การตั้งอยู่ของวัตถุ คนในครอบครัว คนที่ผ่านเข้ามาในแต่ละสถานการณ์ ไปจนถึงความสัมพันธ์ของผมกับตัวเอง
หากต้องการให้ชีวิตประจำวันดำเนินไปอย่างปกติสุข
ผมควรเปิดใจรับความหลากหลายของผู้คน
สอดส่องหาแง่งามของสิ่งที่เกิดขึ้นและผ่านเข้า
ยินดีให้สิ่งที่ไม่พึงประสงค์ทำหน้าที่ของมันอย่างเต็มที่
ปล่อยให้ความถดถอยทำงานของมันไปตามสภาพ
อยู่กับสิ่งที่เป็น ไม่ใช่สิ่งที่หวัง
...
ทั้งหมดทั้งมวลก็ง่ายๆ
ผมแค่ต้องไม่ไปกะเกณณ์สิ่งที่ควรจะเป็น
แม้ผมจะจินตนาการสิ่งสมบูรณ์แบบไว้แล้วก็ตาม
แต่ผมต้องตระหนักว่าโลกใบนี้ไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบ
ไม่ว่าใครๆ หรือสิ่งใดๆ ก็ตาม
ล้วนมีตำหนิ บกพร่อง ขาดแคลน และไม่เคยครบถ้วน
ผมรู้
แล้วผมก็รู้ว่าใครๆ ก็รู้ทั้งนั้นแหละ
และแน่นอนว่าเมื่อใครๆ ก็รู้ โลกใบนี้ก็น่าจะปกติสุข
หากทุกคนขยับเข้าขยับออกในความสัมพันธ์
จัดระยะห่างของสิ่งต่างๆ ให้เหมาะสม
มันก็ไม่เห็นจะต้องมีปัญหาอะไร
แต่สรรพสิ่งบนโลกก็หาได้ปกติสุขเลย
คงต้องมีบ้างแหละ ที่ใครจะไม่พอใจความไม่ปกติสุขของโลก
คนที่ขัดแย้ง ไม่พอใจ กับสิ่งต่างๆ ที่ไม่เป็นไปดังหวัง
สำหรับหลายคน
ภาวะนั้นอาจไม่รุนแรง หนักหนา และเป็นอุปสรรคในการหายใจ
แต่ไม่ใช่สำหรับผม
มันปะทะ ปะทุ จนกระทั่งผมไม่สามารถปะติดปะต่อสิ่งที่อยู่ภายใน
ให้มีร่องรอยแบบปกติกับเขาได้
มันเริ่มต้นทีละน้อย และมากขึ้นทีละหน่อย
หากหมายถึงว่า เราจะอยู่กับชีวิตประจำวันได้อย่างไรให้ปกติสุข
ผมรู้ว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ
จนผมเริ่มรู้สึกแปลกแยกรุนแรง
ว่าผมจะทำยังไงถึงจะนำสิ่งต่างๆ เหล่านั้น
มาใช้กับสถานการณ์ต่างๆ ตรงหน้าได้อย่างไร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น